Dankzij zijn citrusachtige smaak doet hij denken aan Sichuanpeper of Timutpeper… Sansho peper is, net als deze citroenfrisse verwanten, al sinds mensenheugenis een onmisbare smaakmaker in de Japanse keuken. Exotiek gegarandeerd op het bord!
Wat is Sansho peper?
Sansho peper, of Zanthoxylum piperitum, is eigenlijk een schijnpeper, net als de meeste bessen uit het Zanthoxylum-geslacht. De bessen groeien in trossen aan een doornige struik uit de wijnruitfamilie (Rutaceae).
Naast de bessen oogst men ook de blaadjes en bloemen. De sanshobes wordt trouwens vaak vergeleken met Sichuanpeper of Timutpeper vanwege hun vergelijkbare aromatische palet. In al deze variëteiten komt dat kenmerkende, frisse citrusaroma terug.
De sanshobes wordt meestal groen geplukt, dus vóór volledige rijpheid, waarna ze twee dagen uit het zonlicht wordt gedroogd. Daarna legt men de bes in de zon tot ze openspringt en het zaadje zichtbaar wordt. Dat zaadje is het enige deel dat niet wordt gegeten, omdat het hard en bitter is.
Waar komt Sansho peper vandaan?
Sansho peper wordt al meer dan 3000 jaar in Japan geteeld. In het Japans zou “sansho” ‘bergpeper’ betekenen, omdat de struik groeit op bergachtige en vulkanische plaatsen. Tegenwoordig worden de bessen vooral geteeld op het eiland Honshu, in de prefectuur Wakayama ten zuiden van Kobé.
Al tijdens de Jomon-periode (-15 000 tot -300 v.Chr.) werden bladeren, bloemen en bessen van sansho gebruikt. Lange tijd diende het als offergave aan de goden tijdens religieuze ceremonies en om vlees en vis te conserveren. Men zegt dat sansho peper, samen met zwarte knoflook, een van de meest geliefde smaakmakers van Japan werd… zelfs tot in de popcultuur (Dragon Ball Z doet misschien een belletje rinkelen?).
Hoe smaakt Sansho peper?
Zoals veel bessen uit de Zanthoxylum-familie heeft Sansho peper een frisse citrusgeur. Zijn aroma’s worden vaak vergeleken met die van citroengras, aangevuld met houtachtige en licht mentholachtige tonen die voor een koel mondgevoel zorgen, naast het uitgesproken peperkarakter.
De smaak van Sansho peper hangt af van de rijpheid: groene sansho, geoogst in mei, smaakt uitgesproken citroenachtig, terwijl rode sansho, die na de zomer wordt geplukt, meer richting grapefruit neigt.
Naast zijn geur staat Sansho peper bekend om een mild verdovend effect. Neem één bes in de mond en u voelt een tintelend, licht verdoofd gevoel, vergelijkbaar met de beroemde “Mala” van Sichuan- of Timutpeper in China.
Wat zijn de gezondheidsvoordelen van Sansho peper?
Behalve heerlijk is Sansho peper ook gezond. Hij zit boordevol antioxidanten, vitamines en mineralen en wordt in de traditionele geneeskunde geprezen om zijn ontstekingsremmende en spijsverteringsbevorderende werking. Daarnaast worden hem tonische en afrodiserende eigenschappen toegeschreven.
Hoe gebruik je Sansho peper in de keuken?
Vroeger gebruikte men Sanshobes vooral als conserveermiddel: gemalen bessen gingen over etenswaren die men langer wilde bewaren. In Japan is de specerij nog altijd een vaste waarde. Hij gaat vaak samen met unagi-don, paling met teriyakisaus en witte rijst, met sashimi of in bouillons.
Dankzij zijn citrustoets past Sansho peper uitstekend bij vis en schaaldieren. In Japan kruidt men er ook graag Kobe-rundvlees mee (waar de peper trouwens vandaan komt!). Hij combineert net zo goed met andere vleessoorten, zoals varkensvlees of eend. Laat dat u vooral niet beperken in uw culinaire experimenten.
Sansho peper doet het bovendien verrassend goed in nagerechten, vooral in combinatie met chocolade of fruit. Omdat zijn smaak lijkt op die van Sichuanpeper, kunt u hem in al die recepten als alternatief gebruiken.
Hoe bewaar je Sansho peper?
Zoals de meeste specerijen kunt u Sansho peper jarenlang bewaren als u de juiste voorzorgsmaatregelen neemt. Bewaar de peper in een luchtdichte verpakking, op een donkere, koele plek.
Waar kun je Sansho peper kopen?
In tegenstelling tot Sichuan- en Timutpeper vindt u Sansho peper zelden in de supermarkt, maar tal van webshops en gespecialiseerde delicatessenwinkels hebben hem wel in hun assortiment.
